Skorradalur - Rauðanes

Sunnudagur 7. júní.

Allir vöknuðu nú á skikkanlegum tíma á sunnudeginum, en við ætluðum ekki að leggja af stað fyrr en um kvöldmatarleytið þar sem Landhelgisgæslan og Björgunarsveitin var með björgunaræfingar á Skorradalsvatni og notuðu þyrlu til þess. Þannig að fullt var af fólki og bílum. Fínt líka að taka því aðeins rólega og fylgjast með.

Þið verðið að afsaka að nú á ég ekki myndir til að setja hér fyrir síðasta daginn sem við riðum í Rauðanesið. En kannski seinna

Svo þarf ég líka að bæta upp minnistapið mitt þar sem nú er ég búin að komast að því að maðurinn hennar Fjólu heitir Francois   og svo segir maður nafnið líka öðruvísi en það er skrifað, talandi um að rugla svona, EKKI nafnasnilling, eins og mig í ríminu  

Þar sem við geymdum hrossin yfir nóttina heitir Litla-Drageyri og var farið um morgunin að járna þau hross sem komu kvöldið áður og svo að festa skeifu á tvö hross sem misst höfðu undan.

Við fræddumst líka á því kvöldið áður af honum Tryggva Lone Ranger að blindhæð og blindhæð er sko ekki það sama. Það fer sko alveg eftir því hvoru megin þú kemur að henni hvort þetta sé rétta blindhæðin!!!! Enda fórum við fyrst framhjá sumarbústaðnum enda ekki rétta blindhæðin, fyrr en við keyrðum aftur tilbaka........

Svona um kaffileytið fórum við að taka til í bústaðnum og koma okkur af stað.  Tryggvi og Vera ætluðu að vera með hrossin á öðrum stað í hagabeit en við. En þar hefði verið erfitt að stunda einhverjar útreiðar þar sem ekki var hægt að smala þeim auðveldlega saman þar. Við ákváðum þá að hringja til Ingu Dísu þar sem við erum með hrossin okkar og spyrja hvort þau gætu ekki líka verið þar. Það var auðsótt mál og líka auðveldara fyrir okkur að reka þau öll niður sama afleggjarann.

Smöluðum hrossum saman í lítið rafmagnstaurahólf úr haganum og fyndið að sjá að öll Rauðaneshrossin voru öðru megin í hólfinu og hrossin hjá okkur Heimsendabúum í hinu horninu

Við beisluðum öll okkar og lögðum svo á hestana. Þegar allir voru tilbúnir var rekið af stað. Hrossin orðin vel vön hvort öðru rákust vel áfram.

Við stefndum í átt að Ferjukoti þar sem við ætluðum þar yfir Hvítá. Æðislegt veður og auðvitað fullt af útlendingum að taka myndir, svo takið eftir ferðafélagar að nú eru þið orðin fræg í einhverju útlensku blaði    En þvílíkur munur að mæta útlendingum sem eru svo kurteisir og munar ekkert um að bíða þó svo að maður sé stopp og þurfi að járna og þvíumlíkt. Vildu ekki einu sinni fara framhjá þó svo að það væri í boði!!! En Íslendingar maður, kvarta og kveina yfir öllu og geta sko ekki beðið eftir neinu. Meira að segja í okkar eigin hópi!!! Þegar við stoppuðum í okkar einu stoppi kom stór Econoline og smeygði sér fram fyrir Halldóru þar sem hún beið í bílnum og hafði Nonna sem ferðafélaga. Nú, þar sem bíllinn stoppaði fyrir framan hana, og Halldóra að ná sér í brjóstsviðatöflur, tók hún ekkert eftir því að hún kom í sífellu við bílflautuna og flautaði glatt mörgum sinnum, bölvandi þessum bíl fyrir framan sig að hann kunni nú enga mannasiði þar sem rekstur væri!!!! Það þarf auðvitað ekki að taka því fram að hann Nonni vissi sko betur en að andmæla ófrískri konu og það æstri í þokkabót   

Við hin héldum auðvitað að Econolininn hefði verið sökudólgurinn og bölvuðum honum í sand og ösku á næstu áningu. En þá kom sannleikurinn í ljós þar sem Nonni gat nú sagt frá með meira liðsinni í okkur hinum og Halldóra greinilega ekki alveg eins æst og á meðan þessu stóð

Þið sjáið það greinilega að það var alveg ómetanlegt að vera með svona hressu fólki í ferð og fólki sem kann alveg að hlæja að sjálfum sér líka, það er alveg ómissandi.

Ég verð líka að taka það fram að Delía, dóttir hennar Fjólu, var alveg rosalega duglega að ríða með þó svo að dagleiðirnar væru stundum strembnar en ekki gafst stelpan upp enda kippir hana í kynið með dugnaðinn eins og aðrir fjölskyldumeðlimir í Rauðanesi.

Síðasta áningin okkar var í hesthúsahverfinu í Borgarnesi þar sem við áðum vel fyrir síðasta spölinn. Rauðaneshrossin vissu greinilega hvert væri verið að fara og hertu ferðina en alveg var hægt að stjórna þessu vel áfram.  Svo var alveg snilld hjá hrossunum að þegar við vorum alveg að koma að haganum hjá okkur fóru Rauðaneshrossin hjá Fjólu og Halldóru að vera heimafrek og bíta okkar hross frá sér, sem kom sér vel fyrir okkur þegar við svo skiptum þeim með málarbandinu góða og settum okkar hross inn í girðinguna hjá okkur. Bara snillingar þessi hross.

Svo er það víst enn betra þegar innar er komið, þá er bærinn hjá Fjólu aðeins til vinstri og bærinn hjá Halldóru aðeins til hægri og hrossin skipta sér bara eins og þetta sé fyrifram æft atriði eftir því frá hvorum bænum þau eru 

Eftir að við vorum búin að taka af okkar hrossum og sleppa þeim beið Jónas, pabbi Halldóru, eftir okkur og tók við reiðtygjum í bílinn. Svo var okkur ekið heim til Halldóru þar sem Rósa mamma hennar beið með dýrindis máltíð handa okkur öllum   Nú tók maður fyrst eftir því að maður var orðin svangur.

Takk kærlega fyrir okkur Rauðnesingar  bara snilld þessi sleppitúr og hlakkar manni strax til þess næsta.